ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ ΙΑΕΙΡΟΥ

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 27 Οκτωβρίου (Ζ´ Λουκά)

(Λουκ. η´ 41-56)

                Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴςἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνῃσκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. Καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς· Τίς ὁ ἁψάμενός μου; ᾿Αρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ᾿Επιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ῞Ηψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. ᾿Ιδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῇ· Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. ῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. ᾿Ελθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾿Ιωάννην καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. ῎Εκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ῾Ο δὲ εἶπε· Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. Αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ῾Η παῖς, ἐγείρου. Καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. Καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς. ῾Ο δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός. 

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

            Δύο θαύματα τοῦ Χριστοῦ ἀφηγεῖται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, τὴ θεραπεία τῆς ἐπὶ δώδεκα χρόνια «αἱμορροούσης» γυναικός καὶ τὴν ἀνάσταση τῆς δωδεκάχρονης κόρης τοῦ Ἰαείρου. Ὁ ἴδιος χρονικὸς προσδιορισμὸς στὶς δύο περιπτώσεις δὲν εἶναι τυχαῖος: ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς τοῦ κοριτσιοῦ συμπίπτει μὲ τὴ διάρκεια τῆς ἀρρώστιας τῆς γυναίκας γιὰ τὴν ὁποία γίνεται λόγος στὴν ἀρχὴ τῆς περικοπῆς. Ὅσο διαρκεῖ ἡ ζωή, βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρρεια τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ πόνου. Ἡ παρουσία ὅμως τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους σημαίνει τὴν ἀπαρχὴ ἑνὸς νέου κόσμου ἀφθαρσίας καὶ αἰωνιότητας.

Θὰ σταματήσουμε γιὰ λίγο στὴν ἐνθαρρυντικὴ φράση πού ἀπευθύνει στόν Ἰάρειο ὁ Χριστός «μὴ φοβοῦ, μόνον πίστευε». Ὁ φόβος μπροστὰ στὸ τρομακτικὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου μᾶς εἶναι γνωστὸς ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ἐμπειρία. Βλέποντας ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὁ θάνατος βάζει τέλος σ’ ὅλα τὰ ὄνειρα καὶ τὶς προσδοκίες του, καταλαμβάνεται ἀπὸ τρόμο καὶ ἀγωνία.  Εἶναι μάλιστα τόσο βέβαιος γιά τόν τελεσίδικο τερματισμὸ τῶν πάντων στὸ θάνατο, ὥστε νὰ τοῦ φαίνεται τελείως ἀνεδαφικὸ καὶ παράδοξο ἐὰν κάποιος ὑποστηρίξει τὸ ἀντίθετο.

Ἔτσι, οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι του Ἴαειρου «κατεγέλων», ὅταν ὁ Ἰησοῦς βεβαίωνε ὅτι τὸ παιδὶ τοῦ ἀρχισυνάγωγου «οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ κᾶθεύδει». Καταγέλουν οἱ ἄνθρωποι μὴ γνωρίζοντας, ἢ μᾶλλον μὴ πιστεύοντας ὅτι ὁ Ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς βρίσκεται ἀνάμεσά τους γιὰ νὰ νικήσει τὴ φθορά, νὰ ἐλευθερώσει τοὺς ἀνθρώπους, νὰ καταργήσει τὸ θάνατο.  Τὴν καταστροφὴ καὶ φθορά, ποὺ ἔφερε μέσα στὸν κόσμο ἡ ἑωσφορικὴ ἐπανάσταση τοῦ ἄνθρωπου κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται νὰ ἐπανορθώσει ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ διώχνοντας τὴν ἀσθένεια, τὸν πόνο καὶ τὸ θάνατο ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ὁδηγώντας τὸν ἄνθρωπο στὸ «ἀρχαῖο κάλλος».

Τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ φανερώνουν αὐτὴν τὴν καινούρια πραγμα-τικότητα ποὺ ἐγκαινιάζεται, δείχνουν τὸν κόσμο τῆς θείας ἀγάπης, ἕναν κόσμο χωρὶς πόνο καὶ δάκρυα, χωρὶς φθορὰ καὶ καταστροφή, χωρὶς τὸ φόβο τοῦ θανάτου. Αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος, ὅπως τὸν θέλησε καὶ τὸν δημιούργησε ὁ Θεὸς καὶ ὅπως ἀναδημιουργεῖται διὰ τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτήν τήν τελική ἀνακαίνιση τή βλέπουμε ἤδη στά θαύματα τοῦ Χριστοῦ, στά θαύματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἀνά τούς αἰῶνες.  Τήν τελική κατάσταση τῆς ἀφθρασίας τή ζοῦν ἤδη οἱ πιστοί γευόμενοι τούς καρπούς τῶν θείων δωρεῶν μέσα στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.

Εκ της ιερας μητροπολεως